Verslag adventsbijeenkomst 11 december 2013 “ Vrede zal komen” .
Zevenendertig parochianen kwamen op 11 december 2013 bij elkaar, om samen te genieten van elkaars gezelschap en van heerlijkheden. In verwachting van de komst van ….
Het is de tweede helft van een woensdagmiddag in de adventstijd. Een voor een druppelen we binnen. Heerlijke geuren stijgen op uit het keukentje. Daar staat een grote pan met wat ik maar even “ Inez-soep” noem. Zeer smakelijk, en voor ieder dieet probleemloos. De bezoek/feestgroep is al lang bezig zo te zien. De Joriszaal ziet er prachtig uit. Een grote feestelijk gedekte tafel, voor maar liefst 37 man/vrouw.
We beginnen in de kerk. Rond kleine tafels in kleine kring met koffie, thee en wat lekkers. We zitten aan tafels waar normaliter op zondag de kring voor het vieren van de eucharistie staat. Voor sommigen, niet-oud-gedienden, is het even wennen om daar te zitten en koffie te drinken met elkaar.
Dan gaan we aan tafel. Het past net. Grete gaat voor met een inleiding en gebed. “ Vrede zal komen”.
We zingen samen “ Op u mijn Heiland blijf ik hopen”. Mevrouw Glazemaker steekt drie adventskaarsen aan. Dan gaan we van start met het voorgerecht: Inez-soep. Mmmmmm!
Na het voorgerecht luisteren we naar een stuk uit het dagboek van Toon Hermans, hoe hij in Carré zich zo verbonden kan voelen met al die mensen, opgestapeld tot aan het plafond. Hoe hij zoiets als hun liefde voelen kan. Die liefde wenst hij ook toe aan het paar dat te laat komt, een paar dat die dag is getrouwd en zich schamend over het te laat komen naar hun stoelen spoedt.
“Dat ze maar lang mogen leven in de gloria, want het leven is iets glorieus!” roept Toon de zaal in Carré toe. “ Het gaat toch om God die ieder het leven geeft!”. “Ik geloof dat de vrede zal komen.” schrijft Toon dan in zijn dagboek, “maar anders dan d.m.v diplomatiek overleg; de vrede zal uit onszelf geboren worden.”
Pastoor Grete leest het stuk uit 1 Korinthe 13 voor waarmee Toon zijn boek besluit: “ Al sprak ik met de tong van mensen en van engelen, zonder liefde te bezitten zou ik een rammelend stuk brons zijn…”
Tijd voor de rest van de maaltijd, brood, salades, allerlei beleg en kerstbrood. Er wordt veel uitgewisseld, het is genieten om met 37 man om de tafel te passen. Dan leest Wil Rijk het verhaal “Kessemis” over hoe het vroeger thuis ging met Kerstmis. Een heerlijk sfeerverhaal over “ toen” , met hilarische anecdotes.
Na het heerlijke dessert worden de leden van de bezoekersgroep hartelijk bedankt en krijgen een attentie, waarna iedere senior een attentie namens “ Clara” mee naar huis krijgt. Een kersthanger en kerstgroet om thuis ook de sfeer van verwachting van de vrede te voelen. Tot slot zingen we heel toepasselijk “nu daagt het in het oosten”, hoewel het buiten wel heeeeel donker blijkt als we de deur weer uitstappen. Gesterkt door de gezelligheid deert dat een stuk minder en gaan we verwachtingsvol verder, op naar Kerst. De vrede zal komen.
Nagekomen verslag: Ankie Ligteringen
Foto’s Inze de Jager
Klik op de foto voor een vergroting.