Op 17 juli 2012 kwam nog een laatste bericht binnen, geschreven door Youri Tommel.
De laatste dag!
De laatste dag, ook weleens de dag van de HERE genoemd. Voor sommige gelovigen een dag om naar uit te kijken, voor anderen weer een dag om te vrezen. Voor een Taizé-ganger de dag die je doet realiseren dat de week Taizé nu echt alweer voorbij is en tijd is om naar huis te gaan.
Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, want de bekende genoegens van thuis werden weer ronduit genoemd. Een eindeloze warme douche, vers gezette koffie, een luie bank, je eigen bedje en in het bijzonder het weerzien van de mensen die thuis met smart naar je thuiskomst uitzien.
Eerder werd het al weleens in de week genoemd, maar dan veel meer met de ondertoon dat de week zo snel voorbij vloog. En dat deed het ook. Genietend van het stralende weer, het gemeenschappelijke leven, de combinatie van rust en Oyak (de plek waar het ’s avonds luid en gezellig is), waar materiële overvloed plots wegvalt en plaats maakt voor de eenvoud van ontmoeting; ontmoeting met onszelf, elkaar, de ander en al dat wat achter de grens van het beperkte ligt. Al die dingen maakten dat week voldoende vervulling bracht, maar ook voorbij vloog.
Juist om die reden wilde ik de momenten in de week zelf in al diens volledigheid beleven en dus niet vooruit kijken op dat de week zo snel voorbij vloog. Juist gewoon in het moment leven. Niet de geschiedenis of de toekomst bepalend laten zijn, maar gewoon het moment. Het moment in al zijn glorie, woestijnachtige stiltes en/of aanvechtingen. Het moment koesteren als ook respecteren. Om zo gewoon even volledig mens te zijn en het/de geen wat mij mens maakt te ontmoeten (Het is vrij bizar dat je soms tegen je (gejaagde) natuur moet ingaan om zo je natuur te doen ontdekken. Maar dat even terzijde).
Het leven in het moment maakte dat de reisdag voor mij pas echt op het allerlaatste moment kwam, waardoor ik alles uit de week kon halen wat er in zat. Maar juist door volledig in het moment te leven, kwam het moment van vertrek toch ook wel weer enigszins directer binnen dan gewenst. Tja, het was nu echt voorbij en dus tijd om weer naar huis te gaan. Op naar onze materiële luxe en dierbaren die ons thuis zouden verwelkomen.
En zoals alles in Taizé in enige chaotische staat geregeld is en toch ook wel weer in orde komt, zo ook het punt van vertrek. Waar het meestal het ontvangst wat rommelig is, was het dit jaar het vertrek.
Het grootste deel van de groep was al als pakezels op weg richting de parkeerplaats om daar de spullen in de bus in te laden om vervolgens een laatste ontbijt te scoren en te vertrekken. Maar waar was die bus? En dus maar met spullen en al naar de tent waar we altijd onze maaltijd nuttigen. Toen de andere verlate groepsleden bij de parkeerplaats aankwamen troffen zij wel de inmiddels gearriveerde bus. En dus spullen inladen en hup naar het laatste ochtendmaal.
Dit bleek slechts nog maar het begin van het rommelige vertrek. De bus had een aanhanger en nam om die reden, tot groot ongenoegen van de broeders, meerdere busparkeerplaatsen in bezit. Na alle groepsfoto-momenten, uitwisselen van facebook- en mailadressen en laatste welgemeende knuffels met de gespreksgroepjes dachten we klaar te zijn voor vertrek.
….Te snel gedacht…
De reisplanner had meer mensen geboekt dan dat de bus stoelen had en dus mochten we niet rijden. Gevolg: iedereen tellen. Tja, na de telling bleek het toch allemaal te kloppen. En dus allemaal uit de bus en per groep erin, om nog maar eens de telling te controleren. En ja de telling klopte. Mmmm….
Dan maar één teveel en hopen dat we veilig en zonder politiecontrole thuiskomen.
En waar we op de heen weg via Utrecht rechtstreeks door konden, gingen we nu via Naaldwijk, Delft en Utrecht richting huis. Vanwege de uitloop kregen we in verband met het beperkt aantal toegestane uren voor een beroepschauffeur onderweg een andere chauffeur. Een chauffeur die duidelijk geen week Taizé achter de rug had, maar dat duidelijk wel kon gebruiken. Toch wel fijn dat Bob ‘de bob’ wilde zijn. Door alle oponthoud bij de start en de Nederlands toeristische route waren we al met al rond half twaalf in de avond in Amersfoort. Een warm ontvangst van dierbaren en afscheid van elkaar was wat volgde.
En in dit laatste moment van samen zijn, zie je in de ogen van de ander dat het goed was. Dat de afgelopen week geen Utopia of droom is geweest of iets wat alleen maar te vinden is op een berg ergens in Frankrijk. De blik in de ogen van de ander doet beseffen dat, hoe onrealistisch soms ook en in contrast met het snelle leven van thuis, er een werkelijkheid is waarin we onszelf en elkaar in het diepste van ons zijn ontmoeten. Om van daaruit door mogen gaan. Niet om het ervarene van afgelopen week vast te houden of eraan vast te klampen, maar om er vanuit geïnspireerd te mogen zijn. Me doen beseffen dat daar waar mijn diepste ik de Ander ontmoet mijn echte thuis is. Want daar leven mijn diepste ik en de Ander tot dienstbaarheid en geluk van elkaar, om zo samen tot een gemeenschap en vervulling van elkaar te leven. Leve het leven!